Το επάγγελμα του προπονητή απαιτεί εξέχουσες ιδιότητες. Η κοινωνία βλέπει τους προπονητές σαν υπεράνθρωπους. Ο Bill Libby γράφει στο βιβλίο του ''The Coaches'': Το επάγγελμά τους είναι από τα πιο δύσκολα- γεμάτο παράλογες απαιτήσεις, ανασφάλειες και με αδιάκοπη πίεση. Πως τα καταφέρνουν; Γιατί συνεχίζουν; Οι περισσότεροι πιστεύουν πως το βασικότερο για να γίνει κάποιος προπονητής, είναι να ήταν προηγουμένως ποδοσφαιριστής. Επίσης, κυριαρχεί η άποψη πως όσο καλύτερος ήταν σαν ποδοσφαιριστής, τόσο καλύτερος θα γίνει σαν προπονητής. Σίγουρα οι εμπειρίες παίζουν ρόλο, αλλά αρκεί αυτό; Η απάντηση στα λόγια του Vince Lombardi: ΄΄Προπονητές που μπορούν να σχεδιάσουν ένα παιχνίδι στον πίνακα, υπάρχουν με το κιλό. Αυτοί που νικούν, μπαίνουν μες στην ψυχή του παίκτη και τον ξεσηκώνουν.΄΄ Δεν είναι αρκετό να γνωρίζεις την τεχνική και την τακτική του ποδοσφαίρου. Σημαντικό είναι να ξέρεις να το μεταφέρεις, να μπορείς να το διδάξεις. Απαιτείται ένα πλήθος δεξιοτήτων και γνώσεων από τον προπονητή, για να μπορεί να ηγηθεί, να επικοινωνήσει, να παρακινήσει, να βελτιώσει τους ποδοσφαιριστές και την ομάδα.

Η πραγματικότητα διδάσκει πως πίσω από κάθε επιτυχημένη και με διάρκεια ομάδα, πάντα βρισκόταν ένας χαρισματικός προπονητής: Ματ Μπάσμπι, Ρίνους Μίχελς, Μαρσέλο Λίπι, Άλεξ Φέργκιουσον, Φάμπιο Καπέλο, Αρσέν Βενγκέρ, Χοσέ Μουρίνιο, Όττο Ρεχάγκελ, Πεπ Γκουαρντιόλα. Το περιβάλλον σήμερα είναι σαφώς πιο απαιτητικό (π.χ. ΜΜΕ, παράγοντες, οπαδοί, παίκτες). Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι  προπονητές είναι πολύ περισσότερες από το παρελθόν. Συχνά παραγνωρίζεται το πόσο πολυσύνθετο είναι το επάγγελμα του προπονητή. Λες και απλά η δουλειά ενός προπονητή είναι ένας σχηματισμός, αποτελούμενος από μια επιλογή παικτών. Λες και όλη αυτή η διαδικασία που αφορά στην αγωνιστική εικόνα μιας ομάδας, είναι προϊόν  μιας απλής αριθμητικής πράξης: Έχω έναν τερματοφύλακα, προσθέτω ένα δεξί μπακ, ένα κεντρικό αμυντικό κ.λ.π. Η τελική εικόνα μιας ομάδας είναι αποτέλεσμα, μιας πραγματικά επίπονης διαδικασίας  αρχικά στο μυαλό του προπονητή και στη συνέχεια στο γήπεδο, προερχόμενη από καθημερινή 24ωρη απασχόληση, για μήνες ή για χρόνια! ''Το να δημιουργήσεις μια ομάδα είναι ένα προγραμματισμένο έργο''  Marcello Lippi. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, ο προπονητής γνωρίζει με ποιο τρόπο και με ποιους παίκτες, θα μπορέσει να επιτύχει τους στόχους της ομάδας. Υπάρχει μια αμφίδρομη επικοινωνία, δημιουργείται μια σχέση εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού. Ταυτόχρονα μέσα από την δουλειά, την επανάληψη, την αναθεώρηση και τη βελτίωση, δημιουργείται η πίστη στην επιτυχία. Μέσα στο ποδοσφαιρικό τμήμα, ο καθένας γνωρίζει πως οι επιλογές του προπονητή είναι αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας. Δεν υπάρχουν κολλημένοι σε πρόσωπα και συστήματα προπονητές. Υπάρχουν προπονητές που πιστεύουν στη δουλειά τους, πιστεύουν στον κόπο και τον ιδρώτα που έχουν χύσει οι ποδοσφαιριστές τους και αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την επιτυχία. Κανένας προπονητής που σέβεται τον εαυτό του, δεν ΄΄παίζει το κεφάλι του΄΄, χρησιμοποιώντας παίκτες, σαν αποτέλεσμα εξωτερικών πιέσεων. Αν υποκύψει, είναι σίγουρο πως έχει ήδη χάσει το παιχνίδι, καθώς οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές του είναι οι πιο αυστηροί και δίκαιοι κριτές. Αν χαθεί η εμπιστοσύνη και το αίσθημα δικαίου στα αποδυτήρια, τότε δεν υπάρχει περίπτωση επιτυχίας. Αν οι ποδοσφαιριστές δεν πιστεύουν στον προπονητή, δεν μπορούν να έχουν ιδανική απόδοση και να εφαρμόσουν το αγωνιστικό πλάνο της ομάδας. ''Οι παίκτες πρέπει να αισθάνονται ότι έχουν ένα σίγουρο και δυνατό καθοδηγητή''  Marcello Lippi.

Τα παιδιά συμμετέχουν σε ένα άθλημα για να διασκεδάσουν, να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους, να αποτελέσουν μέλη μιας ομάδας, να κερδίσουν αναγνώριση, καλή φυσική κατάσταση και να ζήσουν έντονες συγκινήσεις. (Παιδί και Αθλητισμός-Janet Le Blanc-Louise Dickson). Τα παιδιά ασχολούνται με τον αθλητισμό γιατί τα κάνει να νιώθουν καλά. (Dr. Terry Orlick-Αθλητικός Ψυχολόγος).
Η αφορμή για την σημερινή ανάρτηση ήταν μια συζήτηση, με ένα προπονητή ακαδημιών από τη Βέροια, για ένα θέμα που είναι πολύ συχνό, το οποίο έχω αντιμετωπίσει κι εγώ προσωπικά πολλές φορές, όπως σίγουρα και πολλοί συνάδελφοι. Και φυσικά θα υπάρχει πάντα...
Αναφέρομαι στις μετακινήσεις παιδιών στις ακαδημίες, στις ΄΄μεταγραφές΄΄ των μικρών ποδοσφαιριστών, όχι όμως αυτές  που προκύπτουν σαν λογικό αποτέλεσμα της ανακάλυψης ενός ταλέντου από μια μεγάλη ΠΑΕ, αλλά αυτές που αποφασίζουν κάποιοι γονείς είτε από δική τους εκτίμηση σε σχέση με το πως βλέπουν το ποδόσφαιρο, τη συμμετοχή του παιδιού τους σε αυτό και τα ''όνειρά'' τους για την εξέλιξή του, είτε από ''παρότρυνση'' ενός προπονητή που βλέποντας ένα αξιόλογο κατά τη γνώμη του ταλέντο, τάζει λαγούς και πετραχήλια σε παιδί και γονιό, για να το φέρει στην ομάδα του και να οικειοποιηθεί τις δυνατότητές του προς ίδιον όφελος.

Έπαιξα πολλά χρόνια ποδόσφαιρο. Σαν ποδοσφαιριστής δεν κατάφερα να παίξω επαγγελματικά, έφτασα μέχρι το Περιφερειακό πρωτάθλημα (τωρινή Γ΄ Εθνική). Αν κάτι με χαρακτήριζε σαν παίκτη ήταν το ένστικτο του σκόρερ και  η ικανότητα να βρίσκομαι πάντα στη σωστή θέση, πριν τον αμυντικό. Αυτό μου έλεγαν οι προπονητές μου, οι συμπαίκτες μου, οι φίλαθλοι. Αυτό μου λένε και τώρα, χρόνια μετά, όλοι αυτοί που με θυμούνται στα γήπεδα. Κάποιοι λένε πως είχα ταλέντο. Κάποιοι πως ήμουν άτυχος, γιατί δεν υπήρχαν αξιόλογες ομάδες στο νομό ή πως τότε δεν υπήρχαν  ‘’προπονητές’’ να  με βοηθήσουν. Για πολύ καιρό πίστευα κι εγώ, πως κάπως έτσι ήταν τα πράγματα.... Τώρα πλέον πιστεύω πως ποτέ δεν ήμουν ταλέντο, με την έννοια του όρου, όπως αυτή δίνεται σήμερα. Θεωρώ πως για τα δεδομένα της εποχής μου, απλά δούλεψα πολύ για να βελτιωθώ! Αφιέρωσα πολύ χρόνο στην ατομική ενασχόληση μου με τη μπάλα και θυμάμαι τον εαυτό μου, ώρες ατέλειωτες μπροστά από ένα τοίχο ή στο γήπεδο μόνο μου, με μια μπάλα και μια εστία.